Czas liturgii paschalnej jest dla cierpliwych – tych którzy w Wielkim Tygodniu wyżej cenili czas spędzony przy cierpiącym Zbawicielu, niż na wypełnianiu „tradycji świątecznych”.
Było niespieszne. Poświęcony ogień bardziej tej nocy znaczył gorejące miłością serce Boga, niż Jego wypalającą zło moc. Zaczęło się więc od przypomnienia Boga-Stwórcy, który widzi, że wszystko, co stworzył jest dobre i piękne. Odbyliśmy więc daleką podróż w czasie i przestrzeni, ociężałym krokiem zmierzając za Abrahamem, który syna swego umiłowanego miał złożyć w ofierze. Trochę niedowierzaliśmy, żeby dobry Bóg mógł zażądać takiej ofiary. Przeszliśmy z ludem wybranym przez Morze Czerwone tuż obok ciał zwyciężonych przez Pana Egipcjan. Ofiary, Baranek i krew. Długa droga przez pustynię, manna i przepiórki, dlaczego miałyby się znudzić. Który z obrazów poruszył szczególnie nasze serca i kazał zabić w sobie wygodnego i rozleniwionego starego człowieka? Które słowo obudziło pragnienie zmartwychwstania razem z Chrystusem? Zapraszamy do ponownej refleksji nad wydarzeniami Triduum Paschalnego.
„O Panie, rozpal ogień który nigdy nie zagaśnie w naszych ciemnościach”. Kanonu tego możemy posłuchać tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=W4SPvo4d0Ag
