17 września na wspólnej modlitwie spotkali się uczestnicy tegorocznej pielgrzymki na Jasną Górę. Amaranciki najpierw podczas uroczystej Mszy Św., a potem podczas adoracji dziękowały za łaskę pielgrzymowania. Trzeba wiele wysiłku i dużo ufności, żeby pstrokate ludzkie serca znowu nie odwróciły się na starą stronę błyskotek, wygody i ludzkiej „mądrości”. Minęło już trochę czasu. Pęcherze się zagoiły, karimaty i śpiwory powędrowały głęboko na półki, a nowy rok szkolny i nadchodząca jesień zaciągnęły myśli całkiem gdzie indziej. Poszukaliśmy wypoczynku i wygody, trochę z każdym dniem gubiąc zapał wyznawania wiary.
Pielgrzymi i liczny krąg sympatyków (pielgrzymów duchowych) z zapałem więc wrócili do sierpniowych wspomnień, co w oczywisty sposób ułatwił świeżo zmontowany pielgrzymkowy dokument. Największym jego walorem była gwiazdorska obsada – każdy odnalazł swoją buzię uśmiechniętą lub zmęczoną, wypchaną aż po brzegi obiadem, może pełną dumy, że dotrwała do ostatniego odcinka. No właśnie! Wejście na Jasną Górę nie może być żadnym „ostatnim odcinkiem”. Paradoks polega na tym, że tu nie może być ostatniego etapu. Musimy pozostać ciągle w drodze.
Na kolejne spotkanie amarantowych pielgrzymów zapraszamy w listopadzie.
Zdjęcia: Kuba Łagowski
