Goran
Ostatnie przed wyjazdem popołudnie i ostatnie spotkanie. Goran. Szczupły mężczyzna po pięćdziesiątce. Na rękach tatuaże. Zaczyna mówić i słyszymy spokojny głos, pełen zdecydowania. Padają krótkie zdania o samotnym dzieciństwie: "Kiedy miałem dziesięć lat, uznałem, że wszystko o życiu już wiem. Uciekłem z domu." Narkotyki, alkohol, leki. Samotność na ulicy. Śmierć siostry, zakończona kalectwem choroba brata.
Potem umiera mama. Ile cierpienia możne znieść ludzkie serce bez miłości. Z pewnością nie tyle. Goran mówi chętnie. Cały czas jest uważny, patrzy na nasze reakcje, widzi dziecko siedzące w pełnym słońcu, przenosi jego fotel do cienia. Dobra szkoła ze znanego nam już Cenacolo. Odwyk z egoizmu przepracowany wzorowo. Zanim jednak dostanie szansę życia, jeszcze sam spróbuje je sobie odebrać. Im bliżej do końca opowieści tym tym więcej żartobliwego tonu, coraz więcej uśmiechu u słuchaczy. Zaskakująco dobrze rozumie serce kobiety. Ileż prawdy jest w zdaniu, że każda najprostszą rzecz potrafimy, my panie, skomplikować. Teraz siedzi już przed nami szczęśliwy ojciec rodziny. Wybranka jego serca okazał się kobietą odważną – powierzyła się w ręce kogoś z taką przeszłością. Jeszcze tylko prośba, by młodzi ludzie uczyli się na jego błędach. Kończymy.
Oczywiście koleje losu Gorana są bardziej zawiłe. W wielu momentach tak dramatyczne, że trudno uwierzyć, że dziś to ten sam, ale nie taki sam człowiek. Żeby usłyszeć tę mroczą opowieść ze szczęśliwym zakończeniem – warto przyjechać do Medjugorie i posłuchać, czy to do mojego serca mówi Bóg słowami Gorana. Wielu tu takich ludzi – skrzywdzonych przez siebie, przez innych. Co krok to jakiś odmieniec, beznadziejny przypadek wytrwałego dążenia do zniszczenia samego siebie. Ciekawe, że właśnie w Medjugorie znajduje się takie niezwykłe ich zagęszczenie. Ona jest ich ostatnią nadzieją i ucieczką. Czas obudzić także nasze serca i zacząć leczyć je z egoizmu.
Odjeżdżamy.
Tak trudno czuwać i nie zasnąć. Chrystus wiele razy upomina tych, którzy nawet godziny nie mogli być czujni, wytrwać przy Nim. Tutaj w Medjugorie łatwo było trwać, łatwo otwierać serce i do syta korzystać z łaski przemiany. To proste – jeśli biegłeś na modlitwę przez plac z konfesjonałami – wszystko tam zostawiałeś od razu. Nawet pragnienia. Zapytaj serce o to, co miałeś w nim pierwszego dnia. Zobacz, ile wyrzuciłeś śmieci i ile miejsca zrobiło się dla Boga. No tylko ta niemoc czuwania na zawsze. Nie umiemy, dlatego wrócimy tu znowu – myślami, modlitwą sercem, uczynkami. Może Bóg da taką łaskę, że będziemy mogli znowu stanąć w tym miejscu, z którego na cały świat rozlewa się modlitwa i łaska. Najważniejsze to nauczyć serce, że zawsze, w każdej najtrudniejszej chwili możemy zawołać: Królowo Pokoju módl się za nami. Od dziś także po chorwacku...
