Oto Matka Twoja
17 maja w kościele parafialnym miało miejsce niezwykłe spotkanie, mogliśmy posłuchać świadectwa kogoś, kto oddał całkowicie swoje życie Matce Bożej. Na zapowiadanym wcześniej wieczorze modlitewnym świątynia zapełniła się nie tylko członkami wspólnoty medjugoryjskiej, ale także gośćmi z wielu zaprzyjaźnionych parafii, czasem nawet z daleka (Świebodzin, Gorzów, Witnica, Brzozowiec, Myslibórz, Sulechów), przyszli, by słuchać słowa Bożego, by wspólnie modlić się, by skorzystać z doświadczenia wiary innych.
I od tej pory uczeń wziął Ją do siebie.
Ile razy do tej pory myśleliśmy, że to uczeń robi dobry uczynek – zaopiekuje się Maryją. Siostra Barbara tłumaczyła, jak wielkie jest to dla nas szczęście – możemy wziąć Maryję do siebie, do swojego życia. Przywołała także bliski sercu każdego z nas przykład św. Jana Pawła II i jego nieustające wołanie: Totus Tuus.
„Ratunkiem dla świata jest moje niepokalane serce”.
W wielu orędziach na przestrzeni wieków Maryja mówi o poświęceniu świata jej sercu, o tym jak bardzo świat potrzebuje modlitwy różańcowej, jak bardzo ludzie potrzebują prawdziwego nawrócenia, postawienia Boga w centrum swojego życia. Kiedy odważymy się na całkowite zawierzenie, to jako pierwszą odpowiedź z Jej strony doświadczymy miłosierdzia, za jej sprawą, bo jest matką Miłosierdzia, bo pragnie byśmy mieli życie w pełni, w obfitości. Maryja uczy nas, jak matka uczy swoje dzieci, uczy modlitwy wypływającej z głębi serca. Zapewnia, że jeśli tylko podejmiemy wysiłek, Duch Św. wspomoże nas, ze jeśli podejmiemy wysiłek nauczymy się słuchać głosu Boga, nauczymy się Go słyszeć.
Maryja jest nową arka przymierza
Spotkanie zakończyło się modlitwą oddania się Trójcy Świętej przez ręce Maryi. Chociaż słowo zakończenie nie jest tutaj najwłaściwsze, bo pozostał bardzo piękny czas na osobiste potwierdzenie oddania się Jej sercu. Tych, których przejął chłód świątyni, mogliśmy gościć w salce katechetycznej i rozgrzać gorącą herbatą. Wielu z nas skorzystało z możliwości osobistej rozmowy z siostrą Barbarą. Dobrze było zobaczyć się ze znajomymi z pielgrzymek, którzy na co dzień mieszkają tak daleko, z życzliwością spojrzeć na znane sobie twarze i dobrze poczuć się we wspólnocie.
Jak daleko siostra Barbara otworzyła swoim pełnym słońca głosem nasze serca na działanie słowa Bożego, niech świadczy chociażby to, że na pytania siostry z wielu stron padały głośne odpowiedzi, że reakcje słuchających były spontaniczne i pełne radości. Tego wieczoru potrafiliśmy być jacyś inni.
